acirfA rethoM

Acirfa Rethom, de vroegste herinnering die ik heb van haar is overgenomen verdoezeld door het verstrijken van de tijd en toch is de sensaties van onze eerste ontmoeting te binnen schieten nog steeds. De warmte van haar omhelzing was als de zon komt door een hiaat in de gordijnen op een luie zondag ochtend. Haar aan het lachen was besmettelijk, en glinsterden gelijk de vroege avondzon weerspiegelt terug op de kabbelende golven van het Victoriameer. Haar ogen diep en schijnbaar peilloze, held belofte van dien verstande dat het vertrouwen geliefd. Haar geur was net als de vochtige aarde vlak na een regenbui.

Als een kind Ik hield van haar volledig. Als een kind, inzicht was geen voorwaarde voor de liefde.

De tijd verstreek en ik ben opgegroeid. Ik werd blootgesteld aan anderen die al mooi in hun eigen recht kon nooit helemaal meten met de aanbidden waarmee ik haar vasthield. Met de tijd en waardering, haar glimlach had genomen op een meer ondeugende glinstering. Haar haar viel over haar oog, zoals het riet op een rivieroever, verbergen van het mysterie dat daarin schuilde. De loutere vermelding van haar naam verzonden rillingen over mijn rug en had me puffend uit mijn borst, strutting rond als een jonge bok op de savanne.

Ik begon te gefluister al horen. Ze was gebroken. Ze werd verdraaid. Ze was niet wie ze beweerde te zijn. Ze was een speelbal voor de hoogste bieder. Ze was een rotte appel die gewoon wist hoe te kleden mooi.

Ik betaalde ze geen verstand. Wat wisten zij? Hoe konden ze twijfelen aan de echtheid van wat we tussen ons hadden? Konden ze niet zien dat onze was een liefde die iets zou kunnen breken? Met een nonchalant houding, Ik ratelde de lijst van fluisteren haar, ervan overtuigd dat als ik ze zou ze geen verstand te betalen. Dat we zouden lachen om de haters en doorgaan waar we gebleven was.

Ze lachte niet al. Ze glimlachte eenvoudig als I bij het einde van de lijst kwam. Het was een ander lach. Deze getint met verdriet, beroofd van de warmte die ik had leren kennen en verwachten.

Een traan werkte haar weg naar beneden van haar linkeroog als ze haar hand omhoog om het haar vanaf de rechterkant van haar gezicht weg te trekken. Dat is toen ik de eerste blauwe plek zag. Net als een smet op een zondagse jurk, prominent onmiskenbare. Ik zat daar in stilte geschokt als ze bleef om weg te ontdoen van de rest van haar kleding, onthullend met elke laag littekens zowel nieuwe als oude. Sommige korst aanwezig dan, terwijl anderen zweren. paarse kneuzingen, oude brandwonden vol met etterende afscheiding. De sickeningly zoete geur van liniment overspoelde me waar ooit waren er slechts zoete geuren.

Hoe kon ik niet gemerkt? Hoe kon ik zijn zo verblind? Mijn geest spinnen, mijn hart gevuld met gedachten van verraad, Ik rende zo snel en zo ver als mijn benen kon mij dragen. Het laatste geluid ik hoorde als mijn verwoede voeten schraapte haar deur was de gekwelde snikken dat het enige geluid dat ze maakte die avond zou zijn.

Silence was het laatste wat we deelden en het was met de stilte die ik haar zou begraven.

Ik liet haar daar en zocht liefde elders. Ik was vastbesloten om nooit meer te worden gedupeerd; mijn hart was bekleed met cynisme en scherpe humor. Van mijn oude liefde, Ik sprak nooit.

Ik hoorde verhalen rond gepasseerd in de tijd. Ze was verliefd geworden op met de verkeerde menigte. Ze gestalkt nu de straten; gemeden door degenen die ze ooit geroepen vrienden.

Ze werd gezien een keer stak een aalmoeskom, een goedkope afleiding voor degenen die haasten door.

Mijn hart had overgenomen door nu al calloused. Mijn gevoel van verraad en schaamte allang losgemaakt me uit haar. Out was gegaan begrip en liefde. In verhuisd bitterheid en wrok.

Maar net als de oude te zeggen, het hart zal altijd blijven herinneren lang nadat de geest heeft geprobeerd om te vergeten.

Ik begon aan de goede tijden herinneren. De gelukkige momenten die we samen hadden gedeeld. De plannen die we onder het licht van de maan had gemaakt. De hoop dat we voor elkaar die werden gefluisterd over de kussen opdat zij niet worden gehoord en een of andere manier beroofd van hun vitaliteit door het delen van. We hadden de toekomst samen glimp en zo de huidige ontbrak de glans van het verleden.

Dus ik uiteengezet om haar te vinden. Door half herinnerde verhalen van mensen die allang verdwenen. In de hectische fanfare van een voetbalwedstrijd. In de nummers op de radio belast met meedogenloze ritme. In de ingewikkelde web gesponnen door de meesters van intriges die eens haar eigen genoemd. In de woede van de jongeren, het weten en de ambivalentie van de in-between, Ik zocht naar het gefluister van haar. Mijn geest franticly zoeken, vrezen het ergste en het projecteren van ontzetting. Mijn hart gestaag kloppend, hopen op het beste en reflecterende hoop.

ik heb haar gevonden. Dezelfde diepe ogen. Dezelfde fascinatieglimlach. De nieuwe en oude littekens. De ondeugende glimlach. De gruwelijke kneuzingen. Ze was er in haar geheel. Een achtervolgend kruispunt van hoop en horror. waarheid gepersonifieerd.

Ik stond daar voor haar, vragen wervelende in mijn hoofd. Wilde beschuldigingen en wanhopige verontschuldigingen maakten hun weg over mijn gezicht als de rel van kleur op veren van een pauw. Hoe te beginnen? Hoe de stilte die was uitgegroeid tot een grot te creëren tussen twee harten die ooit één waren te vullen? Was het mijn beurt om deze tijd te huilen als frustratie won.

Toen lachte zij en de betovering was verbroken. Net als dat ik een kind was weer. We zaten en praatten uren tot er niets dan companionable stilte was om ons gezelschap te houden. De vragen zullen worden beantwoord met de tijd, oplossingen daar enige zo niet alle. Ik was niet bang om ze allemaal te beantwoorden, die nog maar net herenigd met iemand die ik vreesde verloren.

Ik had haar al die tijd bekend.

Acirfa Rethom Ik belde haar.

Die dag leerde ik haar echte naam.

Mother Africa ze liever genoemd worden.